شهادت واژه ها

سلام بر حضرت استادم بانوی احساس های نمونه و نادر ....
استادم تعریف نیست اینهارا که می گویم واقعا احساستان باید تدریس گردد چه بسیار از بداهه های که سرودم بر گرفته از این مکتب زیبای شما بوده واقعا نبود شما در این مدت بسیار محسوس بود..... امیدوارم همچنان چون گذشته بتوانم سر کلاس درس احساس نادر و بی ریایتان بنشینم
سرکار خانم زیدی عزیز درودی پیوسته و از جان تقدیم شما و خانواده ادب دوست و فرهنگی تان
به آسمان می نگرم رنگ چشمان تورا می گیرید . بداهه تقدیم شما استاد نازنینم

درود بانوی عزیزم
شعربسیارزیباییی بود
احسنت

فکر می کنم علت بهم ریختگی شعرتان اینه که با موبایل یا تبلت ارسالش کردید
برای اینکه این مشکل رفع شه
بالای کادرارسال یک گزینه ی ارسال باموبایل یا تبلت هست که باید انرا را تیک بزنید وبعدشعر راارسال کنیدتا بهم نریزه
موفق باشید ان شاالله

درودها بر شما
استفاده کردم موفق باشید

شهادت سپید واژه هایتان روسپید .......عالی بود بانو حظ بردم از این همه لطافت وزیبایی

با درود ...

با احساس و شاعرانه ...

ولی حیف که از نظر خواندن ، کمی مشگل داشتم ...

حظ بصری نیز لازم است ...

سپاس ها جناب شاهنگیان بزرگوار ..من در ارسال شعر فاصله رو رعایت چردم در بندها ولی این جا متاسفانه این طور به اشتراک گذاشته شده

............. .....................
درود بانو
سپید بسیااار زیبااایی بود
شاد باشید
............. ......................
تقدیم به اهالی خوب شعر ناب:

روزی لئو تولستوی در خیابانی راه می رفت که ناآگاهانه به زنی تنه زد!

زن بی وقفه شروع به فحش دادن و بد و بیراه گفتن کرد!

بعد از مدتی که خوب فحش داد،
تولستوی کلاهش را از سر برداشت و محترمانه معذرت خواهی کرد، و در پایان گفت: من لئو تولستوی هستم!

زن که بسیار شرمگین شده بود، عذرخواهی کرد و گفت: چرا خودتان را زودتر معرفی نکردید؟!

تولستوی در جواب گفت: شما داشتید با توهین هایتان خودتان را معرفی میکردید و من هم صبر کردم تا توضیحات شما تمام شود و بعد خودم را معرفی کنم!!!

درود بر شما
عالیست

سلام برماه پوپک ارجمند
بانوی گرامی سپیدی بسیار زیباسروده اید
همه چیز عالیست مگر یک نکته که خیلی به مذاق خوش نمی آید
آنهم استفادۀ بیش از حد از واژۀ \"من\" میباشد
سرکارعالی حدود 34 بار این کلمه را تکرارنموده اید
که دربیشتر جاها میشد از ضمیر بهره برد
با این وجود هم چیزی از طراوت افکار شما نمی کاهد
هزاران مرتبه صدبار احسنت

من به شهادت واژه ها/
در آغوش این شعر/
لجاجت عقاب وار روح من /
در لایه های پنهان خود/
به آخرین نفس های رودی/
از خود بی خود شده/
مویه خوانان/ باور دارم...
من‌ در هیچ بهشتی شهید نشدم/
مگر در خواب های بی پایان شعر تو/
حتی وقتی که مرده ام/ آواز می شوی /
بر خاک بی رمق من/ و هر سپیده دم /
من شاعر می شوم/
که شب تار / در چشمان روشن من /
به آغوش خورشیدت می رسی/
ومن به تاتار آغوش تو تن می دهم /
هر شب/ که گردی از غبار من/ بر جای من / نمانده است!
ومن ذره وار / در سفر باد چون برگی در دل آسمان/
از خویش به تو شرم دارم/
جهان همه عمر من است/
مست میایدو شاعر می رود/
که دست کوتاه روزگار/ به شعر من نمی رسد/
که مردان وزنان زیادی/ در سرم می چرخند!
می روم و سر به سنگ می شکنم از مستی/
که بودن در کس نبود/ به وقت من و داغ ننگی/
سر آینه سلامت باد!!!
آن کس که در کوچه ی من نماند/
حرف شعر و شعله وشراب نمی داند!/
که من از بند این واژگان آزادم/
نفس به گل می دهم /
لب به تماشا/ گم شود!! هر نفسی که از خاک من / نروید به مستی!/
که از جهان قسمت من/ کهنه شرابی است / به دست دگران!/
کهکشان جاده ایی است / بر لب خاموش من!/
که چشم تو/ به دست دگران است/ و بعد /
نام من کنج دهان است !!!/ پلک بر نمی دارم/
از آب بی خبریم!/ خلوت شکسته ام /
با خشت خشت آینه ی بی صبری ام/
که رنگش / به چشم تو / می پرد از سراب خوابم/
بمان!! بمان !/ که چشمی بالای چشمم نیست!/
گدای جنون من باش/ به صحرا برسی و/ آهو شوی!/
آبله پای!! خاطرت شادباشد /
که جلادت منم!/
چراغ وشمع به اسارت برده ام!/
در دامان ترم!! با نیک و بد من !! ای دل!!/
حادثه ای تو/ چه بال می گشاید؟/ به راه شوق من؟ به باغ من؟/
که دهر ! همه ریشه / در سایه ی من دارد!!/
می فریبمت!! می فریبمت !! ای قرص ماه!!/
من سر رشته ی گوهرم/
در جامه ایی زخم خورده /
از سینه های دست در کمرم»/
سنگ بیاور! به کوی من بزن!؛/ بر هوای خانه ی من/
که رشته گسسته ام/ مو به مو!!/
خط بطلان کشیده ام / بر سر وسامان جهان بی بال وپرم/
آشنای من!!! ای بیگانه!!! می تپد بر کوی بی برگی من/
خاطر زخم های تو!!! ای عشق!!/
بر سرم تیغ می زنی /
چون سکه در کاسه ی گدایی/ گریبان می درم هزار بار /
تنبورت را!! غرورم را!!/ سرم راحتت باد!!!
که باد در سرم نمی گیرد پند پدر!/
عارم نمی آید / از بد حال مست خویش!/
که اختران ٬ میکشان منند/!
آتش در دل من دارند/
تب تشنه ی گناه من دارند!/
که چاک زده ام گریبانم را!!؛/
گلاب و شراب زده ام / فلک را /از شرر لب هایم!/
هی پری!! هی پری!!
همسایه ی باده فروشان منم!/
قاعده ام تهی دستی است/!!
پیراهنم چاک چاک است!!
جامه دران / داغم سر به فلک کشیده!!/
کودکان شعرم/ رهگذران بی منت/ این خار شکستگانند/!!
بر دل من/ ساقی وساغر/ سر نمی شناسند!/
طبع شعری است / از اثر عکس چشم تو!/
نقاب میدرد این شعر!!
خون می خرد این زن!!/ ارزانی یوسف گردنت!!!
ای ذوق خاموش من!! چه سان مکدرم !!»
از هر نفسم!!! که داغ /
بر حلقه ی بی وعده ی رعنای تنم می زنم//
جانم راحتت باد!! جسمم راحتت باد!!
که در سر نمی گیرد!!/ این زن / پند پدر!!!

محبوبه زیدی ۱۳۹۵/۱/۲۵ ساعت سه بامداد

درودها

درود بر شما...زیبا بود مرحبا

چقدر خوب و احساسی ،زیبا سروده اید

یک شاعر تنها میتواند عاشق یک شاعر باشد
درووووودد

دروووودها

قشنگ بود بانو زیدی