نشانِ پایِ تو در هر قدم که می بینم
ز شوق خاکِ رهت به مژه می چینم
من آن رمیده دلِ عاشقِ نظر پاکم
که ماتِ عرصۀ عشقت پیاده فرزینم
من آنکسم که تولّا به درگهت کردم
من آنکسم که نباشد جز از تو تمکینم
به آستانِ رفیعت نهاده ام سرِ عجز
طبیبِ درد تویی وَز تو است تسکینم
رضایِ خاطرِ افسرده در رضایِ رضاست
رضا کجاست رضا بر بلایِ چندینم
کجا رَوم که بغیر از تو قاضی الحاجات
نه دیدم و نه شنیدم به دین و آئینم
به راه مهرِ تو گرکشتۀ ستم گردم
چه ناکسم که کسی را بجات بگزینم
بمهر و دوستِیت زاده گشتم از مادر
نگفته حرفِ دگر اوستاد جز اینم
به رویِ مرگ زنم خنده گر تویی یارم
اگر چه شاهِ شهانی و بنده مسکینم
بباغِ لطفِ تو گر قابلِ گلی گردم
دگر نگاه نباشد بماه و پروینم
نکیر ومنکرم از کرده ها نمی پرسند
بنامِ نامیِ تو چون دهند تلقینم
بسویِ من نظری کن ز لطفِ بی پایان
تو ای امام رضا ای امید دیرینم
ز زاهدی و ز رندی دَمی نیارم زد
بوقت مرگ تو باشی اگر ببالینم