مهر مادر

درود به بزرگوار و شرافت قلمت افرین رحیم عزیز برادر خوبم افرین

درود بزرگوار
تقدیمی بسیار زیبا و شایسته
مبارک همه مادران ایران زمین باشد

ساده و صمیمی احسنت

( مادرا )
رنگ رخسار من از بودن تو سرخ مانده است اگر از دیده من دور شوی در حرجم
تقدیم به تمام مادران

درود بر شما و درود بر همه مادران سرزمینم

بسیار زیبا

............... ......................
زیباااا بود همشعر خوبم
هزارااان درود

آسماني پر از ستاره، دشتي پر از گل،
تقديم به کسی که بهشت زير پايش جا دارد.
تولد بانوی دو عالم و روز زن مباااارک باشد
............... ......................
تقدیم به اهالی خوب شعر ناب:

ضرب المثل یه آشی برات بپزم…..از کجا امده؟
در کتاب (سه سال در دربار ایران) نوشته دکتر فووریه٬ پزشک مخصوص ناصرالدین شاه، مطلبی نوشته شده که پاسخ این مسئله یا این ضرب المثل رایج بین ماست.
او نوشته: ناصرالدین شاه سالی یک بار (آنهم روز اربعین) آش نذری می‌پخت و خودش در مراسم پختن آش حضور می‌یافت تا ثواب ببرد. در حیاط قصر ملوکانه اغلب رجال مملکت جمع می‌شدند و برای تهیه آش شله قلمکار هر یک کاری انجام می‌دادند. بعضی سبزی پاک می‌کردند. بعضی نخود و لوبیا خیس می‌کردند.
عده‌ای دیگ‌های بزرگ را روی اجاق می‌گذاشتند و خلاصه هر کس برای تملق و تقرب پیش ناصر الدین شاه مشغول کاری بود. خود اعلیحضرت هم بالای ایوان می‌نشست و قلیان می‌کشید و از آن بالا نظاره‌گر کارها بود. سر آشپزباشی ناصرالدین شاه مثل یک فرمانده نظامی امر و نهی می کرد. بدستور آشپزباشی در پایان کار به در خانه هر یک از رجال کاسه آشی فرستاده میشد
و او می‌بایست کاسه آن را از اشرفی پر کند و به دربار پس بفرستد. کسانی را که خیلی می‌خواستند تحویل بگیرند روی آش آنها روغن بیشتری می‌ریختند. پر واضح است آن که کاسه کوچکی از دربار برایش فرستاده میشد کمتر ضرر می‌کرد و آنکه مثلا یک قدح بزرگ آش (که یک وجب هم روغن رویش ریخته شده) دریافت میکرد حسابی بدبخت میشد.
به همین دلیل در طول سال اگر آشپزباشی مثلا با یکی از اعیان و یا وزرا دعوایش میشد٬ آشپزباشی به او می‌گفت: بسیار خوب! بهت حالی می‌کنم دنیا دست کیه! آشی برات بپزم که یک وجب روغن رویش باشد!!!

مادر؛
روسری ات را بردار تا ببینم، بر شبِ موهایت؛

چند زمستان برف نشسته است؛

تا من به بهار رسیده ام ...!.........ممنون از تقدیمی شما گرامی

ممنون از همه بزرگواران