اولین شعر

سلام سیده بزرگوار اینکه خدا شاعر است یا نه را نمی دانم اما یقین دارم که او قادر مطلق و بر همه چیز فاق است
اما بد ندیدم همراه با هم این مقاله را بخوانیم و و استفاده ببریم
دیدگاه قرآن درباره شعر

چرا قرآن از شعر نكوهش مى‏كند با آنكه شعر يكى از هنرهاى هفتگانه است؟
نخست بايد به حقيقت شعر رايج در دوران جاهلى و آغاز طلوع خورشيد اسلام، توجه كرد، سپس به هدف آيه از نكوهش شاعران واقف گرديد. شعر در آن دوران، يك مشت تخيلات بى‏اساس بود كه براى يك سلسله هدف‏هاى پست مادى، در قالب نظم ريخته مى‏شد، و به عنوان افتخار و خودستائى، و يا لطمه زدن به آبروى رقيب و تحريك افراد قبيله به جنگ و غارتگرى و... در محافل كوچك و بزرگ خوانده مى‏شد. زيربناى اين نوع سروده‏ها را يك سلسله اهداف مادى يا احساسات جنسى و تشويق به جنگ و خونريزى و... تشكيل مى‏داد. شعر در دوران جاهليت، تجلى گاه يك سلسله عواطف كاذب انسانى و احساسات پست مادى بود. وسيله‏اى براى مغازله با ماهرويان، عشق بازى با زنان و دختران، توصيف چهره و خال و ابرو و چشم معشوقه‏ها، بدگويى پشت‏سر صالحان، ستايش افراد ستمگر و تملق گويى و چاپلوسى براى دارندگان زور و زر و مانند آنها به حساب مى‏آمد. ناگفته پيدا است، گوينده‏اى كه محرّك و انگيزه او، احساسات سودجويانه و ارضاى غرايز حيوانى باشد و از مواهب معنوى و تربيت صحيح انسانى برخوردار نباشد، هرگز براى ميدان تاخت و تاز شاعرانه خود، حد و مرزى نخواهد شناخت!! چنين شخصى درزنده كردن باطل، پنهان ساختن حق، پايمال نمودن حق بيچارگان، تعرض به نواميس ديگران، شعله ور ساختن آتش شهوت جوانان و ده‏ها امور زشت و نكوهيده ديگر، پروايى نخواهد داشت.
سخن، معرف شخصيت و روشنگر و حيات هر انسان است و كلام طرز تفكر و ضمير گوينده را متجلّى مى‏سازد. قرآن، درباره چنين شاعران بى‏هدفى كه جز تأمين منافع مادى و ارضاى نامشروع احساسات جنسى و غرايز پست حيوانى، محرك و انگيزه‏اى ندارند، چنين مى‏فرمايد: «وَ الشُّعَراءُ يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ، أَلَمْ تَرَ أَنَّهُمْ فِي كُلِّ وادٍ يَهِيمُونَ، وَ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ ما لا يَفْعَلُونَ»؛ شعرا (26)، آيات 224 تا 226.؛ «تنها افراد گمراه از شاعران پيروى مى‏كنند! آيا نمى‏بينى كه آنان درباره هر چيزى به دروغ سخن مى‏گويند، و آنچه را كه مى‏گويند عمل نمى‏كنند؟!». از اين آيات، استفاده مى‏شود كه هدف قرآن، آن دسته از شاعرانى است كه بر اثر نداشتن مايه‏هاى مذهبى و نگهبان باطنى، صفات زير را دارند:
1. رهبرى گمراهان «يَتَّبِعُهُمُ الْغاوُونَ».
2. گفتار آنان را حد و مرزى نيست؛ چه بسا باطل را حق جلوه داده و احياناً حق را در نظر مردم، بد معرفى مى‏كنند «فِي كُلِّ وادٍ يَهِيمُونَ».
3. چون به گفته خود معتقد نيستند، به هنگام عمل، به آنچه مى‏گويند عمل نمى‏كنند. «وَ أَنَّهُمْ يَقُولُونَ ما لا يَفْعَلُونَ».
اما هر نوع سروده‏اى كه در آن احساسات پاك و شورانگيز گوينده، از عشق به بيان حقيقت، مبارزه با باطل و دعوت به كارهاى نيك سرچشمه گيرد؛ مشمول آيه‏هاى ديگرى خواهد بود كه مى‏فرمايد: «إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ وَ ذَكَرُوا اللَّهَ كَثِيراً وَ انْتَصَرُوا مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا...»؛ شعرا (26)، آيه 227.
؛ «مگر افرادى‏كه به خدا ايمان دارند و عمل نيك انجام مى‏دهند و بسيار خدا را ياد مى‏كنند و در برابر ستمى كه كشيده اند، دادخواهى مى‏كنند». روشن است كه هر گوينده و سراينده‏اى كه زير بناى افكار و سخنان او را ايمان به خدا،عمل صالح، ياد خدا و انتقام از ستمگران تشكيل دهد؛ در اشعار و گفتارش چيزى جز حكمت، موعظه، ترويج حق و نابودى باطل، پيدا نمى‏شود. از اين نظر، پيامبر عالى قدر اسلام‏صلى الله عليه وآله درباره اين دسته از شاعران فرموده است:«انَّ مِنَ الشِّعْرِ لَحِكْمَةٌ»؛ محمد محمدى رى شهرى، ميزان الحكمة، ج 6، ص 2766، ح 9436.؛ «پاره‏اى از شعرها دانش و حكمت است». از اين رو حضرت صادق‏عليه السلام درباره معناى اين آيه فرمود: «مقصود، داستان سرايان دوران جاهلى هستند كه به عنوان سرگرمى نادرست اشعارى را مى‏سرودند».
هنگامى كه آيات فوق نازل گرديد، گروهى از شاعران عصر رسالت كه همگى به وسيله اشعار خود از اسلام و مسلمانان حمايت مى‏كردند،خدمت پيامبرصلى الله عليه وآله رسيدند و گفتند: [با توجه به اين آيه ]سرانجام زندگى ما جز تباهى چيزى نيست! در اين موقع، آيه «إِلاَّ الَّذِينَ آمَنُوا...» نازل گرديدو اين گروه مؤمن را - كه به جهت حق و عشق به معنويت، شعر مى‏گويند استثنا كرد».
تأثير شعر آموزنده و سروده مفيد در روحيه اجتماع، قابل انكار نيست و گاهى آن چنان قدرت آفرين است كه چيز ديگرى نمى‏تواند جايگزين آن گردد. از اين رو، پيشوايان اسلام همواره از سروده‏هاى شاعران با هدف استقبال نموده و آنان را مورد احترام و محبت خود قرار مى‏دادند. روزى كه دعاى پيامبرصلى الله عليه وآله درباره نزول باران مستجاب گرديد، به ياد عموى خويش ابوطالب‏عليه السلام افتاد و فرمود: اگر ابوطالب زنده بود، از ديدن اين منظره شاد و خرسند مى‏شد. آيا كسى هست كه شعر او را براى ما بخواند؟ يكى برخاست و گفت: ظاهراً مقصود شما اين شعر است:
و ما حملت من ناقه فوق ظهرها ابر و اوفى ذمه من محمد

ر.ك: امالى، مفيد، ص 76 ؛ بحار، ج 16، ص 198.
«هيچ مركبى در جهان كسى را بر پشت خود حمل نكرده است كه نيكوكارتر و باوفاتر از محمد باشد».
پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: گوينده اين شعر، حسان بن ثابت است. در اين لحظه امام على‏عليه السلام برخاست و اشعارى چند از سروده‏هاى پدر والامقام خود را خواند، كه نخستين بيت آن، اين است:
و ابيض يستسقى الغمام بوجهه ثمال اليتامى عصمه للارامل‏

ر.ك: بحار، ج 18، ص 955، طبع كمپانى ؛ جواهر، ج 14، ص 122.
«چهره روشنى كه به احترام آن، باران از ابر درخواست مى‏شود، شخصيتى كه پناهگاه يتيمان و نگهبان بيوه زنان است». سپس يكى از افراد طايفه بنى كنانه برخاست و از حضرتش اجازه گرفت كه اشعارى را درباره آن حضرت بخواند. حضرت اجازه داد و او اشعار خود را خواند. پيامبرصلى الله عليه وآله درباره او
چنين دعا فرمود: «لك لكل بيت قلته بيت فى الجنة»؛ ر.ك: بحار، ج 18، ص 2.؛ «در برابر هر بيتى از اين اشعار خانه‏اى در بهشت دارى». تقدير امام سجادعليه السلام از فرزدق و حضرت صادق‏عليه السلام از هاشميات كميت و امام رضاعليه السلام از دعبل خزاعى كه معروف و مشهور است. به دليل اثرات بارزى كه شعر در ميدان دفاع از حق و زنده ساختن حقيقت، از خود مى‏گذارد، هنگامى كه عبدالرحمان بن كعب از پيامبر اكرم‏صلى الله عليه وآله درباره شعر پرسيد، آن حضرت پاسخ داد: «ان المومن مجاهد بسيفه و لسانه فوالذى نفسى بيده لكانما ينضحونهم بالنبل»؛ رى شهرى، ميزان الحكمة، ج 2، ص 1462.؛ «مرد با ايمان با شمشير و زبان خود از حريم حق دفاع مى‏كند، به خدايى كه جان من در دست او است، سروده‏هاى شما بسان تيرى است كه به قلب و چشم دشمن مى‏نشيند». (قرآن شناسي، صالح قنادي با همكاري جمعي از محققان، كد: 22/500005)

درود بربانوی گرامی بانورحیم زاده
درتعریف شعر باید در نظر داشت که بزرگان ما جملاتی که بر انگیزاننده احساس و شوروحال ما باشند راشعر می گویندوخداوند کریم هم مجموعه ای دارد که بشر را در تمام اعصار به مبارزه طلبی دعوت نموده است .من هیچ انسانی را سراغ ندارم که با خواندن قرآن بدون احساس از آیه های آن ردشده باشد با اینکه جرات آن را نداریم که بگوییم قرآن شعر است ومانند منکران پیامبر را شاعری کذیم بدانیم اما در قرآن ویژگیهایی هست که در شعر نیست شعراحسن او اکذب است درحالی که قرآن حقیقتی انکار ناپذیر است شعر احساس یک شاعر است که ممکن است بااحساس دیگر شاعران در تضاد باشد اما قرآن احساس نیست اما سرشار از احساس بیم، امید می باشد مسئله دیگری که می توان به آن اشاره داشت لیس کمثله ی شیئ مقایسه خداوند با انسان یا به عبارتی مخلوق باخالق یک قیاس ناروا یا همان قیاس مع الفارغ است پس ما شعر شما را همان اکذبی که احسن است می توانیم بدانیم