همسفره با خدا (غزل)

ساقیــا می بـده که لحظه ی افطار و اذان است
میهمان ِ خـود ِ معشـوقـم و مــاه رمضـان است

پـرده بگشای که من عــاشق آن حسن و جمالم
وقــت بـوسیــدن لبـهای پــر از نــور جــهان است

تـوبـه از  جام  ریـا  در مـن  ِ مسکین عملی شد
لاف مـی گـــویـد هـر آنکس بـه ثـوابم نگران است

دوش پـرسیــدم از استــاد ازل حـکم طــرب را
گفت بـاطل نشود روزه ی تـو این که عیان است

شوق مستـی بـه دل ِ تشنه ، مرا گوشه نشین کرد
شکـــر لِلـّه ، کــه ایـن آیـتـی از رد ّ ِ گمان اســت

پیــش گـل دیـــد چـو سرّ غـــزل ِ پخته ، هـَزاری
شاهد ِ سوختهْ دل گفت همان سبـْـک روان است

بــی سبـب هیـــچ نـخوانـنـد دعــای سـحـری را
لـذّت عـشق دادا  لازمـــه اش نـغمـه ی جان است