تدبیر و امید

بعد از آن روزی که قلبم را غمت لرزانده است
زیر آوار تنم ٬ این روح تنها مرده است
گر چه همواره در این خانه وزد باد زمان
ذرّه های خاطراتت در هوا ، جا مانده است
چشم و گوشم تا تقلب‌ ها و کذبت فاش‌ کرد
دل به جرم فتنه ایشان را به زندان برده است
تا زبان خواهد شکایت از ستم هایت کند
با چماق ، آماده بهر پاسخی کوبنده است
تا دهد « امیّدِ » نسیان عقل با « تدبیر » ، باز
دل شده «دلواپس» و وی را منافق خوانده‌است
عقل خاموش و زبان و چشم و گوشم در حصار
سوی درگاه تو ، این دل در رکوع و سجده است