پناهِ افلاکیان برای عزیز دلهای عاشق قمر بنی هاشم (ع)
ای پناهِ جمله ی افلاکیان
منتهای آرزوی خاکیان
ای دلیلِ خلقتِ پروانه ها
ذکر نامت عادتِ پروانه ها
ای دلیلِ التقای نار و نور
ای کلیم الله در مجلای طور
ای تمام روضه های گریه ام
همصدا با های هایِ گریه ام
ای صدای دلنوازِ زندگی
وی دلیل سوز وساز زندگی
ای تو ساکن در دل شیدای من
ای دلیل هی هی و هی های من
ای نی غمگین سرای نینوا
نای نی در سینه های بی نوا
ای صفیّ صافی آیینه ها
ای دلیل کافی آیینه ها
ای شمار بی شمار اشکها
ای تو آبِ زندگی درمشکها
ای صفا در سعیِ تو در هروله
وی به عجز ازصبروحلمت،حوصله
ای تو! نوحِ ناجی بحر بلا
مست مست از باده ی قالوابلی
ای وفاداری به کارت منتسب
می کند از تو ادب کسب ادب
ای تمام گریه های کودکی
"بوی جوی مولیان"رودکی
ای حماسه شعرِ بزمی پیش تو!
هفت دریا چون نمی در پیش تو!
رستم اسطوره ی شهنامه ها
وی عصاره ی زندگی چامه ها
ای سرِمن گوی چوگانِ شما
گردنم در زیرِپیمانِ شمـــــــــــــا
ای عزیز مصر! ای یوسف نسب
صد چو یوسف بنده ی تو در ادب
ای تف از هرم لب خشکت به شرم
خانه ی دلها زعشقت گشته گرم
ای که دریا از لبت شرمنده شد
پیش استغنایِ عشقت بنده شد
ای زمین در پیشِ سیرت یک قدم
مشتری گشته به تعظیم تو خم
ای قِدم در پیشِ تو حادث ترین
تو! به ذات واجبی وارث ترین
ممکنات از واجبِ بودت خجل
کائنات از وسعتِ جودت خجل
ای خلیلِ حادثاتِ بی شمار
ای بری گشته ز رجس و ننگ وعار
ای وفا را تو! خدایِ بی مثال
ای ادب را زینت افزا در کمال
ای کمالِ بندگی در اوج ها
ای ترنّم بخشِ جمله موج ها
ای ندایِ قم سنایی را به خواب
زان سپس تا دائمأ مست و خراب
ای نفیر نی که نالش از تو بود
عاشقان را سّر خواهش از تو بود
ای تتن تن تن تتن تن تن تتن
روحِ جاریّ منی اندر بدن
ای فعولُ و فاعلاتِ شعرِ من
جایِ تو! در کائنات شعرِ من
ای به من آگه تر از احوالِ من
اعرف اندر وجد و شور و حالِ من
ای قضایِ هر قَدَر در دست تو
آفر ینش عاشق وپا بستِ تو!
پیشِ بحر موج زن تنها!صمد
لم یلد مثلت و لم یولد اَحد
ای شجاعت پیشِ تو! گشته زبون
نزدِ سیرِ تو! بُراق اندر سکون
عاجزاز سیرِ تو رفرف هم بُراق
ای تمامِ شور و شوقِ اشتیاق
ای نوای حافظ از نی نامه ات
شعر عرفان شرمسارِ چامه ات
ای دلیلِ خلقتِ لوح و قلم
ای گواهِ بی زوال و بی عدم
ای وفادارِ عـُهودِ ما سَبَق
ای تو! بُرده از دل هستی رمق
ای سرودِ دلنواز سازها
قطعه ی روحانی آواز ها
همردیفِ نغمه ی موسیقی ام
سکر ناب باده ی ابریقی ام
ای شهیدِ شاهد بزمِ طرب
باده بخش و باده نوشِ خشک لب
ای که چشمِ مشکها گریانِ توست
تاابد مهرووفاحیرانِ توست
ای گواه ِ غربت احساس ها
همنوایِ جاری الماسها
ای قدت خم از غم پروانه ها
نام نیکویت دمِ پروانه ها
ای که دست افشان به هستی پا زدی
پا به اوج قربِ "اوادنی"زدی
ای که حاتم پیشِ جودِ تو! گداست
شمّه ای از جودِ تو ! اصلِ بقاست
این تنها به تو وابسته است
دل به امّید عطا یت بسته است
ما! ذلیلِ شامِ هجران گشته ایم
شیعه هایی نا مسلمان گشته ایم
جرعه ای غفران به کیلِ ما بریز
آنچه جودِ تو! بُوَد آن را بریز!
دعوتت را حق اجابت می کند
شأن و قدرت را رعا یت می کند
سائلی از درگهت محروم نیست
هیچکس مانند تو! مغموم نیست
کن ظهورِ مهدی ما را طلب
ای خدایِ بی مثالِ اندر ادب !
کرج-محمدعلی جعفریان(عاشق)-19/9/1382