بهشت « ناب »

* تقدیم به همه ی نابیها ، که همیشه سرشار از مهرند و نور*


بیزار از
رنگهای
خاکستری و قهوه ای،
رمیده بود
از شهر همیشه غروب!!

رویای
دشت طلایی نور
در سر،
می تازید
از میان
تراکم ابرهای
چنگ در چنگ ...


« سفید »
رنگ دنیا دیده بود
هنوز ..... سفید ..... بود!!!

بر یال افشان و
دم رقصانش
یادی از گندمزار
به جای...

می تاخت ، چهار نعل
گاه گم در گدار *
گاه بر قله ها سوار

نعل ترکانده بود
در جدال با
پاگیری سنگ ها

راه بی انتها،
سراب نور ....
هر کجا!!!

شاید،
شاید اینبار
سراب نبود !!!
تاخت و ... تاخت،

نفس ،
تنگ که شد
بر دار خستگی

آرام ...
سم به زمین کشید

نوازش خاکی نرم
مرهم شد ،
زخم های
زهر دارش را ....

باغی پر گل،
تلالو نور
بر آیینه ی
هر برگ و گلبرگ

بهاری .... نامیرا !!!


سرمست ،
در بهشتی ناب
پرسه زن جاده های سبز
در حاشیه ی
افقی بی غروب
هم صدای
شاعرانگی گلها

تا همیشه .....

پروانه شد !!!!


*گدار : گودی ته دره