آدم برفی

گرد خود دیواره‌ای از سنگ خارا می کشم
گشته‌ام از نور ترسان ٬ پرده‌ها را می‌کشم
ای رفیق نیمه ره رفتی و دور از شهر خود
جسم بیجان روی این‌ بیراهه تنها می‌کشم
حال فهمیدم که امّیدی نبود و بی سبب
انتظار بارش از یک ابر نازا می کشم
گر چنین باشد وفا و یاری همسنگران
منّت ‌اغیار و ناز خیل اعدا می کشم
تا بماند یادم آن قلب یخی پشت نقاب
تاکه تسکین ‌یابد این دردی‌ که بیجا می‌کشم
روی لب های سیاه آدمکْ برفی سرد
نقش یک لبخند سرخ و گرم ‌و گیرا می‌کشم
تا بداند نسل بعد از ما چه با من کرده ای
پنجه بر دیوار غار تنگ دنیا می کشم