پاییزان

 

تازیان بوسه ات...
بر طاق کسرای تنم.
در فرو پاشی من،
بی گناهی که تو باشی
و جفاکار،منم.

رد یک بوف سیاه...
با بالهایی منجمد
بر آبشار گیسو ات
روح سبزی که تو باشی
و بیابان که منم.

شهر پر حزن...
به اندیشه ی تو می رقصد
رقص بر آب کن
که این غرقه به امواج،منم.

دست سردی...
که به گرمای تو دل ،دارد خوش
نفسی مهر عطا کن
شبنم ناب تو باشی
و خس و خار منم.

قهوه ای تلخ...
به یک کافه ی تنها
-شب شعری دارد-
فال تلخ و...
نامه ای ناخوانده بر غنچه ی سرخ
زن هر شعر ،تو باشی
تب هر مرد،منم

خانه ای از کاه و گل...
-آباد-
با
رخسار تو
قطعه ای فردوس باش و
شهر ویران ،که منم

نام تو...
به
- هر خط زمین-
 زیبا هست
ترجمان چشم تو،گویا هست
لختی از موی تو در باد خیالم افتاد
شاهدختی که تو باشی
خفته بر باد،منم.


پاسخ چشم تو...
به
- دلهره ی چشمانم-
سیلی باد زمستان
به
جنون بید است


برگ ریزان تو...
-کفنی زرد-
هجرتت...
گرده از مردمک چشم درید

شرح یک سمفونی پاییزی ست...
رقص برگ دلم
و
باد نگاهی نگران.

م.م،رهگذر