بهشت منم

در پی اش حیرانی،
عرش تا عرش
نشان می جویی
زیر پای مادر
اوج آس°مانها

دیدن حوا شد
مستی اول تو
ماند این سرمستی
تا ابد در سر تو

در تب مخموری
به تمرد راضی
و شدی محکومو
حکم قاضی: « تبعید »
حال در تبعیدی
نه به یک متروکه،
به بهشتی دیگر!!!!!!!

باز هم مدهوشی
هر زمان می نالی
دااد که معترضی
و خطا کرده منم...
غافلی باز
ز زیبایی حکم!!!
باز ناآگاهی؛
آن بهشت مال خدا،
این بهشت آن تو است.

آب هشیاری کو ؟
که به چشمان تو بخشد نوری

`آدمم` .... بگشا چشم
که بهشت تو منم
«زن» زیبا و فریبا
که دهم هدیه ز جان
هر فرشته که تو خواهی
به جهان
مایه ی آرامش
مامن و شور و شراب
چه خطا کار، چه خیر (خی یر)
چه مسلمان، چه ملحد
نه پلی هست
میان من و تو
نه که چاهی در راه
باز هم در خوابی....!!!!

خوب می دانم تو،
نه بهشت می خواهی
نه بدنبال خدا می گردی
تو نیازت حوری ست؛
آنکه در رویاهاست
تو به - ظن - دل بستی!!!

در بهشتی و
به سودای `بهشت`
دم به دم گریانی!!
چه تعجب دارد
قصه ی خلقت آدم
ز ازل این بودست:
«همه دم
داشتن و غفلت و حسرت
به ابد .....» !!!!