ماه در محاق

تا این سپهر جفا پیشه زنده است
آن کس که نیست وفایش برنده است
خالیست صحنه ز سار و ز عندلیب
آنجا که شومْ کلاغی پرنده است
خرچنگ و غوک به رودخانه سرورند
رودی پلید که آبش کشنده است
دیگر ز بیستون نوایی نمی رسد
فرهاد نیز دل از یار کنده است
شرمی دگر ز خدا کس نمی کند
اماره نفس ٬ خداوندِ بنده است
وهم و خیال آمده جای وفا و مهر
وقتی که شعر و غزل محض خنده است
چشم امیدوار ز گردون بریده ایم
مه در محاق گشته و نوری نمانده است
چون دوزخی شده این دشت ای دریغ
باد خزان به شعله ی آتش دمنده است