ملودی تنهایی

ملودی تنهایی نواخته می‌شود
و من در حسرت نت های گمشده ی لبخندم
به اشاره های اسطوره ای نگاهت
خیره می مانم.
چگونه می توان صبور بود و آرام گریست
وقتی که با دستان ذهن مغروری
خفه می شوی که پیش از این
بارها
نجابتت را
تاراج شعله های حقارتش کرده بود
چگونه می توان آرام بود و هیچ نگفت
وقتی که هیچ چیز جز تنهایی
تاوان تنهایی ات نیست.

پ ن :

گاهی
سکوت واژه هایمان
از هیاهوی قافیه هایمان
پیشی میگیرند
چون تازه می فهمیم:
"زندگی مثل شطرنجی ست
که هم کیش شده ایم و هم مات."