شکسته ام

به هرکس اتکا کردم مرا افسوس حاصل شد
سرانجامش چویک دشمن برایم در مقابل شد
به دست خویش و بیگانه به یک شیوه شکستم من
زسو ی هرکدام آوار رنج و غصه نازل شد
درایجاد قفس هایی به بسط زندگی برمن
هرآنکس آشنایم شد چو یک قطعه ز پازل شد
به هرکس سایه افکندم فقط تیشه جوابم بود
دریغ از من حتی خورشید، آب، اکسیژن و گل شد
ز دفن آرزوهایم به هر کس نردبان دادم
فرو کردن به خاکم را چو بالا رفت مایل شد
نمی دانم چه اسراری درون چشم هایم بود
که هر کس را پذیرفتم به اشک وگریه عامل شد
شدم مرهم به هر زخمی سرایت کرده در جانم
شبان هر دلی گشتم ز روحم ساده غافل شد
زمانی که عزیزان هم مرا خنجرزدند از پشت
تمام باورم یک جا همان ثانیه باطل شد
نوا را شکوه از زخمی که بیگانه بر او زد نیست
که نزدیکان او را هم همین رفتار شامل شد