پلکان

خواب دیدم پرنده ای غمگین
روی دوشم نشسته ، می نالد
گرچه او یک پرنده است اما
فکر و اندیشه اش نمی بالد

آن طرف، یک درخت ِ پیر ِ بلوط
خشک و بی جان، دریغ از یک برگ
باد ، مُرده، نسیم، در بند است
هر طرف شاهد  سکون و مرگ

جوی، خشکیده و پر از ترک است
آسمان و زمین کمی تاریک
کاش می شد دوباره برگردد
خون تازه به این رگ ِ باریک

سوخته «هیمه های جان و تنم»
آه از ناله های ققنوسی
صبر کن! شعله در نمی گیرد!
در خودت مرده ای ، و می پوسی

تک و تنها میان این تن ها
من کی ام؟! ناله ای ضعیف و نزار
همنوایی کجا شد ای یاران؟!
از دلم برده شد امان و قرار

قول دادی که یاورم باشی
در عبور از میان سختی ها
با خودت فکر کرده ای آیا
که گذشته زمان  تختی ها؟!

دختر ِ گلفروش و کودک ِ کار
آن زن ِ هرزه ی خیابانی...
-(وای بر تو! چگونه می خوانی؟!
زن هرزه؟! چقدر نادانی...)

پیر مرد زباله گرد کثیف...
(فکر آلوده ات چه بیمار است!)
پس چگونه صدا زنم او را؟!
(قلب و اندیشه ات پر از خار است

ذهن مسلول و فکر نم زده ات
واژه هایی پلید می سازند
محتوا زشت شد در این صورت
قافیه بر ردیف می بازند

با چنین لفظی و چنین فکری
درد  مظلوم را نمی فهمی
پلکانی برای رشد تو نیست
درد مردم... چقدر بی رحمی!

۱۳۹۴/۵/۱۷
کرمانشاه
«رضا نظری»

پ.ن.
هر بار که قلم به دست می گیرم برای نوشتن، مغزم فرمان نوشتن می دهد و من شرو‌ع می کنم به نوشتن با طرحی از پیش تعیین شده اما...
نمی دانم در فاصله ی رسیدن فرمان مغز تا انگشتان و به تبع آن ، قلم، چه اتفاقی می افتد که آنچه بر صفحه ی کاغذ منقوش شده با ذهنیاتم متفاوت است! گویی قلم به فرمانم نیست... سرکش تر از خود صاحب قلم است! 
یاد فیلم «سگ را بجنبان» افتادم با بازی رابرت دنیرو و داستین هافمن!

و...
«هیمه های جان و تنم» را از «بهرو‌ز عسکرزاده » در غزل زیبای «آزادی» وام گرفتم...