ودیعه ی مرجانــــی اقیانوس
مواجی ِ ارغـــــنون نارنجـــها...
در رگه های برفی پــــرواز
در آواز قــــــوهای تونـــدرا
مرا
.
.
.
در تنجش شور-آوای طرقه ها
در افق طــــلایی ِ غزالان تیـــارا
.
.
.
در
سایه روشـــــــن کبود گلسنگ
در جاده ی بلوطی کمانچه وتـــار...
برودت کوهساران سربـــی فام،
کافه های مه اندود سرزمینهای دور
در یکشنبه ی پاییزان چای های امپریال ...
مرا
به یاد ار...
آندم ،
که ارغـــــوان آبیو آتشــــم
با انگشتان در هم فرورفته ی تاکــــ
آنگاه،
که مینوازند نسترنــــ ها
در شفق دشتهای ســرخ
.
.
.
در فصل ملتهب سیاهچادرها
...
دران هنگامه
که زمین ، تلاهیکنان
زیر پاشنه ی سیمابی چشمانم فرو میریزد...
در مسخ جاودانه ی اشک و نشان لژون،
در خاموشی شمعدان های نقره ی کهـــن
در جزیره های نوستـــالژی مسیــن من...
در
آکـــــــــورد قلــه های مغـــــرور آتلانتیکـــــــ
که بر شیارهای سرکشیده ی سحـــر شناورند ...
در انبوهی ِ درختان سوزنی برگ متالیک
آنان
که سالهاست...
آژیــــــــدگان بلنـــــــــد رهایــــــی اند ،
در ابرهای کتانـــرنگ آسمان مژگانم
.
.
.
تا فروزش اشکهای داغ ...
و تا هر چراغ
.
.
.
دران زمــــان
که دراشامی زمــرد گداخته وَ انســـان ِ در تلاطمم،
با شکوه ماده شیــرها
مـــــــــــــــــــــــــــرا
به خاطــــــــــرت بسپــــــــــار!