تیشه ی محنت

خدایازندگی برمن عذاب وغم پسندیده!
فراوان زهرچشمی دل ازاین نامردمان دیده
مرازخمی زدآن کس که دلم زوچشم مرهم داشت
برای درد تلخ من کسی نسخه نپیچیده
به کوهی تکیه گر کردم شدآواروبه رویم ریخت
به دروازه رسیدم قفل، به رویم چشمه خشکیده
چنان سقف جهانم راگرفت آوار غم هاکه
دمی هم آفتاب عافیت برمن نتابیده
به روی زرد من یک دم نزد این زندگی لبخند
دمی گردون به میل قلب خونینم نچرخیده
نشدحاصل زدشت عمر غیرازدرد و غم چیزی
سبوی عمر من گویابه خار غم تراویده
من ازطفلی به زیر بار محنت قامتم خم شد!
هنوزازدوشم از بار غمم یک جو نکاهیده
اسیربی پناهی ودلم غرقه درآشوبست
ستون باورم لرزید دلم ازبس هراسیده!
به قاب آرزوهایم دگررنگ امیدی نیست
به هرتاری زدم زخمه،"نوای" غم نوازیده
فرج فرماخداوندا پناهی نیست غیر ازتو
که ازمن تیشه ی محنت توانم را تراشیده