دوستت دارم

دوستت دارم
با همان دستان زخمی و زبرت
با همان شکم برآمده
با نوای خستگی شبانه ات

نگاهت بی رمق است؟
باکی نیست٬
مهربانی در اوست.

دنیای من قلب توست
زمانی که در سینه ات آرمیده ام٬
تازیانه روزگار زخمه ای بر من نمی نوازد.

تو
خورشید پرفروغ زندگی منی
با تو روزهایم به مهتاب نمی رسند

تو
بهار منی
با تو هر روزم نوروز است.

خوشبختی٬ تنفس لحظات باعطر توست.

غرور یعنی من با تو
من فاتح رفیع ترین قله جهانم.

کوه سر به فلک کشیده ام٬
همسرم٬
به تو می بالم.