بشنــویدازمن،ازآنشــاهِ جهــان
حضـــرتِ حیــــــدر،امیـــرِمؤمنان
خلقتِ دنیــا،به یُمـنِ هسـتِ او
عــالَمِ هستی تمامی،مستِ او
بارهــا،اوازشهــــــادت،گفته بود
آن زمـــانی که به منبـررفته بود
بَرمحاسنمیکِشیـده دست او
گفتهباخـونپُرشَـوَد،اینرویومو
بدتـــــــرینِ مـردمـــــــانِ روزگار
ازشمــاای شیعیــان،گیرد،قـرار
ازرســولشاینخبــربشنیده بود
فـرقِ خـــونینِ علی،اودیده بـود
آن شبِ پُـرحـــــادثه،ازرَه رسـید
عـزمِ مسجدکرد،آن شاهِ شهید
مرغ هایِ خـــانه،مانع ازخـــروج
گــوئی آگاه اند،ازشـــامِ عــروج
گفتمولانوحهخوانمرغانشدند
باخبــرازمـرگِ مـن،آنـان شــدند
امِ کلثومش پریشـــان،زینکلام
خـواست،تاخارجنگـــرددآن امام
شال محکم کـردوگفتـاکی توان
ازقضـــایِ ایــزدی خـــودرا،رهان
سـویِمسجدچونزِخانهشدروان
گوئیــــاآمددرآن منــــزل،خــــزان
واردمسجدشدآن شــاهِ جهـــان
پُرشدازعطــرِوجـــــودشآنمکان
سربهسجدهچـــوننهادآننازنین
ابنِ ملجم هم کشیده تیـغِ کین
چــون فـرودآورد،عــالَم تـــارشـد
لیک مــــــولاگفت رستـــگارشـد.......
ازوصیت هایِ مـــــولا،گــــویمت
ازدلِ آن شــــاهِ شیـــدا،گـویمت
ازیتیمـــان،هیچ گَه غــافل نشـو
درستــونِ دینِ خـود،کاهل نشـو
کُن عمـــل برطبقِ قـــــرآن تاابـد
چونبهمحشـراوبهدادتمی رسد
مهــــرِاوجــان رامصفّـــــامی کند
شـــادمانِ هــردو دنیـــــامی کند
باعــلی بودن،نیـــازِزندگی است
موجبِشـادابیوسرزندگی است
روبرویِدشمنـــانچونشـرزهشیر
بودبهــرِمســـــتمندان دســــتگیر