عشق یعنی تمــــــامش از شــــــادی
هســـــت ســـــــازنده ،هســت آبادی
هــــــرکس از او به جان نشــــان دارد
هــــــــــرچــــه خوبیست او از آن دارد
هــــست هــــــر روز او فــــــزاینـــــده
نــــورو مهــــــــرو صفـــــای بالنــــــده
همـــــه ی سبــــزی زمین از عشـــق
شــــادی سینــــه ی غمین از عشـق
عشــــــــق در سینـــــه نـاز پــروانــه
زایــش و جوشش اســـت در خــــانه
جوهر هستی است و صیقـــــل جان
هســــت دیدار حضــــرتش آســـــان
خوش به جانی که عشق میـــــورزد
هــــرچـــه بخشد به عشق می ارزد
عطـــف هستیست عشــــق ورزیدن
هــــرچـــــه داری بده به ایــن دیــدن
هست افسون و هست سحــــــرآمیز
بنــــــده اش شـــــو تمــام قد برخیز
جســـــم و جان بــدور از این آتــــش
نیســــت خیــــری درون اوقـــــاتش
ذات خــودخواه اسیر من من هاست
بهــره اش نیست گـرچه خرمنهاست
آدمیـــــــــزاده ای اگـــــــر خــــــوبی
عـــــاشقی ، وعـــــده گاه مطلـــوبی
گرپی نان و خـــوردن و خـــــوابـــــی
یا چنـــــان تشنـــــگان پـــــی آبــــی
نیست عشقـــــی تورا به دل قطعــــاً
کـن عوض ایـــن مسیـــــر را حتمـــــاً
سـوختن نیست سهم عشـــــق از یار
یار میســـــوزد از غــــــــــم دلـــــــدار
عمق عشق اســــت مهـرو بخشیـدن
بخشش اســـــت و بهـــــانه ی دیـدن
سنگ گــــریان شود ز دوری سنـــــگ
اهـــــل معنـــــــا ز دورینــــد دلتنــــگ
برق عشـق اســــــت در نگاه قشنگ
مــهرو عشقش کند چنین خوشــرنگ
عشق از ذوق عشق سرمست اسـت
عاشق از شوق سوختن مست است
در جهان قیمتی فقط عشــــق اســت
عشق دست بدیِ عــــــاشق بســــت
سنــــگ با سنـــــگ و گفتــــــن و آدم
نـــور میبـــــارد از همــــــه هـــــــردم
رقص و مهــــرو تلاش از هستیســـت
گفتن از عشـق ذوق و سرمستیست
هــــرکه عـــاشق شود گلاب است او
جــــوهــــر رنــج بیحســـــاب است او
گل نشانیست از خـــــــدای جهـــــان
هـــــرکــــه بوئیــــــد مبتـــــلای به آن
جـــــان که عـــــــاشق شود خدا بیند
هـــــــرچـــه را دید از خـــــدا بینـــــــد
او کهـــــــن میشـــــود و جـــان زمـان
مشرف است او به آستان جهـــــــان
بازهم چهره ای دگــــــر از عشـــــق
رخ نماید همـــــه ثمــــر از عشـــــق
از نگاه خـــــدای عشــــــق انســــان
هســــــت اوج محبّـــــت جـــــــانــان
اشرف است او به کلّ مخلـــوقـــــات
از خــــدا داده شـــــد به اوعـــــادات
عـــــاشقــــــان با محبّتـــی دربنــــــد
بنده ی عشـق و بنـــــده ی اوینـــــد
عــــــاشــــق و گفتگــــویش از آتش
مـــــاندن و جستجـــــویش از آتـــش
در درونش همیشه در جنگ اســــت
طاقت و حوصله از او تنگ اســـــت
از خــــدایش همیشه میخــــواهــــــد
نشـــــــود واگــــــــــذار تا شــــــایــد
سربلنـــــدو به راه حـــــــق باشـــــد
حـــــق بگــــــوید و بــذر حـــق پاشـــد
خوش به آنی که عاشق عشق اسـت
از منیّـــت دو دســـــت آنـــرا بســــــت
دستهــــــا بستــــــــه شــــــد و او آزاد
چون رهــــا گشت زد چنیــــن فـــــریاد
عاشقـــان بنــــــدگانـــــی از اوینـــــــد
بـــا محبّــــــت ثنــــــــای او گـــــوینــــد
مــــاجــــــرا حکمــــــت خـــــــداونــدی
عشــــــق هــــــم نعمــــــت خداوندی
نقطـه ی وصل بنده تسلیـــــم اســــت
قلب عاشق همیشه در بیـــم اســـــت
همه ی این جهــــان کرانه ی اوســــت
عاشقی نیــــز از بهــــــانه ی اوســــت
احمدیزدانی