لب ساحل

غیر مهتاب بیائید که در دل نکنیم
آب این برکه برای هدفی گل نکنیم

قامت راست از آن سروِ بلند آموزیم
پیشِ جاهل قدِ افراشته مایل نکنیم

راه نو رفته، ره کهنه نگیریم به پیش
بیش از این خون به دل آدم عاقل نکنیم

کشتزار از گل خوشبو بنما در دل خویش
تا که خاشاک و خسی بیهده حاصل نکنیم

یار ما برتر از آنست که توصیف شود
جز ملایک، که در عرشند مسجّل نکنیم

غرق دریای خروشنده آن چشمانش
گشته ام، قصد نجات و، لب ساحل نکنیم

گر چه تشبیه به سروش بنمودند ولی
چهره یار به جز با مه کامل نکنیم

جنت و حور و پری را بگذارید دگر
جز سر کوچه او، جائی، منزل نکنیم