نسک آبی باران

سلام بانو
لفتش نمی‌دهم
بی هیچ اضافات و افاضات
آنچه حسّیدم را به سادگی می‌گویم:

رویایی که می‌رقصد... با آهی که هم‌آواز هر واژه شده؛ می‌رقصد با نغمه‌ای که از اعماق یک بند بر‌می‌خیزد و در بی‌کرانه‌های بندی دیگر پراکنده می‌شود. رویای «سمیرامیس» که بیشتر از یک نام، یک حضور، احساسی حاضرست در هر خط و هر تصویر... احساسی که می‌رقصد رویا را... و «سمیرا» را...