غربت موهوم

یاورش، شاید گدایی خسته

یا پیله وری واماند باشد،

گاه گه دستی به سهو او را نوازش می کند،

آشنا در شهر خود، احساس غربت می کند،

لیک، گدا و پیله ور نیز بهر این زنگار گرفته

ناز فروشی می کنند!

نامه بر، نان خشکه خر، کودکان پُر شرر،

یا که انگشت نحیف رفتگر،

می کنند خوشحال صباحی این دل تنگ و پکر،

اما دل، در جایِ دیگر غربتی گردیده ست،

خانه ی ویران دل بر دست؛ لرزان مانده ست،

آشنا خاکی کجاست تا؛ بسپُرم ویرانه ی دل را به او؟

سرزمین آشنا هم بهر من دیگر غریبی می کند!...

پژواره