افکار سردرگم

گاهی از خود خسته میمانی، بی صدا آرام

گوشه ای تاریک و سردرگم،با حسی از جنون ناشی

بر بلندای شهری آکنده از بوی بد افکار

ای خدا این آسمان امشب چرا....بارانیست

شاید باز هم گوشه ای تاریک و سردرگم، نگاه آدمی خشکیده بر جان آهنگی..

شاید گنجشککی مانده دور از لانه ی خویش و.

شایدم فرهاد در حسرت دیدار شیرینی است خفته بر سینه ی مجنون

من نمیدانم ک این حس لامذهب دیوس

از کجای من مفلوک می آید..

نمیدانم ک این سلول فولادی، چ از جان من مغموم می خواهد.. کجای بودنم لغزیده ام، همچو بیماری در بستر مردن

ک از آزادگی سهمی نمی یابم، نمی یابم، نمی یابم

ک یک روز خدا با خنده و شادی نمی ماند.نمی ماند....نمی ماند

تا نیمه ی راه آمدی و خسته و دلسرد هه هه

تو نمیدانی ک این عشق با من چ ها می کرد.

شاید بگویی دل کنده از دنیاست

اما نمیدانی دنیای من سلول خود ساخته ی تنهایی تنهاست...

 

 

 

 

محمد

 

 

 

 

 

 

8اردیبهشت 94