او

ژرفای بودنش
به پهنای هست و نیست
به درازای بی زمان
به موازات تا ابد
همچون سیاهچاله ای عظیم
که نور را هم از جاذبه اش گریز نیست
به فراخنای مرگ بلعیده هر چه را
و من شک می کنم به هستی ام فکر می کنم به او پس هستم من میروم یا جاده می آید یا هیچ یک یا هر دو من میرسم یا جاده تمام می شود یا هست رویا هر دو دیروز هر چه بود و امروز هر چه هست و هر چه باشد فردا نه من هستم و نه جاده ای هست و نه اثری از ما هر دو