جهان بینی

وقتی جهان بینی یه درخت
منو معلقِ زمین و سرشاخه های
سبز از ترس ِبی حیات شدنش کرده
زاویه ی نگاه کدوم علم رو با چه تدبیری
باور ِتنِ خسته از خون وُ خون بازی بارون وُ برگ کنم که
همچنان اولین قانونهای ِجاذبِ طبیعتی مرده از درد
صدای افتادنمو
وانمودِ عریانیه ِعلفزار ِترد وُ تازه یِ تپه هایی کنه که
شاد از کشف ناباوری های خلاقانه ی ذهنی فقیر
پادشاهی ِفردایی روشنُ
به مشقِ تاریخی از جنسِ پیشرفتِ فورمولهایی پیچیده
ضربه زن کاغذ و قافیه ساز شعری جدید
بوسه زن ِذهن هایی پاک بشه