شب

آنجا که سايه ها جاوادانه بودن را فرياد کشيدند
عشق ، باور شب هاي من شد

شب،
سکوت،
دستان يخ زده،
قلبي مردد،
باوري در من بيدار است
همچون آرامش يک شهر بعد از يک شب طوفاني
جان ميدهد به افکارم

سکوت حزن آور شب را چون رويايي عاشقانه در گوشم نجوا مي کند

بار ديگر عاشقي مي شوم در بند زمان
بال ميگشايم از وراي ممنوعه ها

لمس دستانش
تپشهاي نا موزون قلبم
گرماي نفس هايش
رويايي است کوتاه در حجم تاريکي

حسرتيست در چشمانم ،
من ماندم و دستاني خالي ،
پر از عطر او
گويي شب به پايان رسيده است.
من ماندم و تلخي يک روز روشن