شـــــهیدان جان فدایِ دوست کردند
هر آنچه در رضــایِ اوســـت کردند
زِ جمــــــــعِ خانواده زود رفتــــــــند
ولی در ســـــایه یِ معبـــــــود رفتند
درونِ زندگی جایش چه خالیـــست
ولکن، شُکر مأوایش چه عالیـــــست
همیشه سایه اش درزندگی هســـت
وَنامش مایه یِ سرِزندگی هســــت
بُوَد نامــــــش نمــــــــادِ عزّتِ مـــــا
شــــده خونش ثبـــــاتِ ملّتِ مــــــا
نهـــــــالِ انقلابِ ســـــــبزِ ایـــــران
شــــده سیراب با خونِ شـــــــهیدان
تمامی عاشــــــــقِ پیرِ جمـــــــاران
صفــــــابخشِ همــــــــه ، مانندِ باران
به مــــــا دادنـد درسِ پایـــــــــمردی
چــــــو شــــــــاهِ کربلا آزادمــــردی
به مــــــــادادنـد درسِ اســـــــتقامت
درونِ زنـــــدگی یـا در جمـــــــاعت
به ما آموختند عشــــــــق و صــــفارا
خلوصِ بـــندگی پیـــــشِ خـــــدا را
همه ، الگویِ مـــا،درســــادگی هـــا
محــــــبّت مـــوقعِ دل دادگی هـــــا
سَـــــر خـود را سَــــرِ پیــــمان،نهادند
به دشـــــــمن ذرّه ای ، میدان ندادند
شـــــهیدان هــــمچو ما ، بودندزمینی
ولی با غیـــرت و پُر شــــــورِ دیـــنی
شـــــهیدان جملگی بیـــــباک بودند
به معنایِ حقیـــــــقی ، پــــاک بودند
بگویم نکتــــه ای را عاشــــــــــقانه
نه از رویِ حســـــــاب و عـــــاقلانه
شهیدان عاشقِ خـونِ حســـــــین اند
همـــــــه، شـــــیدائیِ پیـــرِ خمین اند
یقیـــــناً در عمل ســـــبقت گـــــرفتند
نه احســـاسی،که با حکمـــت گرفتند
شهیدان کارشان کاری سترگ است
به درگاهِ خــــداوندی بــزرگ است
دلِ عاشــــق پیِ ایشــــــــــان روانه
کـــــه در جنّت گرفتـــــند آشـــــــیانه
دلِ عاشـــق زمانهایِ مدیـــد اســــت
به دنبالِ رضــــایت از شـــــهیداست
خـداوندا به خـــــونِ پاکِ ایشـــــــان
به مظلومیّـــــت شـــــاهِ شــــــهیدان
نما راضی شــــهیدان را زِ عاشـــــــق
چو بوده در کلامِ خویــــش صـــــادق