سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری



عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

دوشنبه 5 آذر 1403
  • روز بسيج مستضعفين، تشكيل بسيج مستضعفين به فرمان حضرت امام خميني -ره-، 1358 هـ ش
24 جمادى الأولى 1446
    Monday 25 Nov 2024
      مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

      دوشنبه ۵ آذر

      بهشت زاهد

      شعری از

      عباس زارع میرک آبادی

      از دفتر حدیث حکمت نوع شعر مثنوی

      ارسال شده در تاریخ شنبه ۲۹ آذر ۱۳۹۳ ۱۹:۱۵ شماره ثبت ۳۲۸۶۶
        بازدید : ۳۷۳   |    نظرات : ۲۷

      رنگ شــعــر
      رنگ زمینه
      دفاتر شعر عباس زارع میرک آبادی

      بهشت زاهد
      زاهد   خلوت  نشين   كوه   و    دشت  
                           چون  كه  مرگش  آمد  و نزديك  گشت
      با  خيال  خود     سخن   آغاز     كرد 
                            سفره   صد    آروز   را     باز     كرد
      گفت  ما  را   رود   شير   و     انگبين  
                           لحظه ها  پايان    ندارد   بعد   از    اين
      سبز    بادا       لحظه هاي      زندگي   
                          غم     نبيني ،      ني   ببيني     خستگي
      در  كنارم   حوريان   خوش     كلام   
                           صد   دو   چندان   باشد  آنجايم  غلام
      نفس   لوامه   در    آمد    در   سخن   
                           گفت   بس   كن    آرزو،    بندا    دهن
      ما    نمي دانيم،   حال و روز خويش      
                        بي سبب  شادي  تو  از  امروز خويش
      چون كه جان خويش تسليمش نمود  
                             زاهد ك  با  سر  به  سوي   حق  نمود
      گفت  ما  را  سهم  گو  از   حورعين   
                            از   شراب   و   از    كباب   و   انگبين
      پاسخ  آمد،  گو  چه  كردي آن طرف    
                         من   بگويم،   تا   چه   داري  اين طرف
      گفت  در  زهد  و  صفا   بوديم    ما    
                           بي  گناه   و   سر   به   راه  بوديم  ما
      در  كنار  كوه  سنگ  و  كوه    خاك    
                           لحظه هاي    زندگي    بگذشت    پاك
      عمر ما   بگذشت  در  راز  و     نياز   
                            روزها   در  روزه  و    شب  در نماز
      همسري  در   زندگي   هرگز    نبود   
                            در  تجارت  با   جهان ني  برده سود
      در  گدايي   زين  و  آن، دنيا گذشت     
                          اين  چنين پاك و شريف آنجا گذشت
      كام      نگرفته   ز    دنيا    رهسپار    
                            سوي   عقبا   آمديم   از   بهر    كار
      پس  جواب  آمد  كه  اي نادان  چرا     
                           نعمت   ما   را    همي   كردي     فدا
      كي  تو را  فرمان   نموديمت  چنين     
                           كي    بگفيمت     گدايي    در    زمين
      كي  تو  را   گفتم  نماز   اندر   نماز   
                              كي   بگفتم   جمله   شبها    در  نياز
      پس  كدامين    آيه   آمد  اين  چنين     
                            مردن   و    پژمردن    روي    زمين
      اي  كه   در    دنيا   نكردي  زندگي     
                            كي  توان   گويي   كه  كردي  بندگي
      صد  هزاران   سال در ساز تو شد      
                           صد  هزاران  پيچ  و خم  راز تو شد
      بيشمار  از   نقطه    آمد  در  زمان    
                              تا   كه   بنموديم،  رسمت  اين زمان
      هرخط و  خال تو را  صد ها  هزار   
                              نقطه از  عشق  آمدي تا شد به  كار
      در قرينه   از   تو  ديگر  شد  پديد  
                                تا   كمال از وصل  او  شايد كه چيد
      امتنا   ورزيدي  از   وصلي  چنين       
                           خود   گريزان كردي از اصلي چنين
      ما  تو  را   گفتيم  تا  شيدا   شوي      
                            از منت  آيي  برون،    پيدا     شوي
      كي  توان  پيدا  شدن  بي گم شدن       
                           كي  توان  انباشت مي، بي خم شدن
      خود شكستي  ظرف  ما بي اذن ما    
                              اين چنين بر خويش و ما كردي جفا
      قدر خود هرگز  ندانستي  چه  بود    
                              زين  سبب  دنياي  تو  بازيچه   بود
      گر بسازي يك سبو از خاك و گل     
                              زآن  سبو  كس  ناشدي سيراب دل
      كوزه گر را زحمتش  بيهوده  باد     
                               بر سبويي  اين  چنين  صد  ننگ باد
      بر فنا كردي تو  عمر  خويش  را     
                               ما  بسوزانيم   چنين   درويش    را
      ۱
      اشتراک گذاری این شعر

      نقدها و نظرات
      تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.


      (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
      ارسال پیام خصوصی

      نقد و آموزش

      نظرات

      مشاعره

      میر حسین سعیدی

      مست از فدا نمودن سر را جدا نمودن ااا بر سر نیزه رفتن عشق از خدا ستودن ااا اشاره به حدیث قدسی من عشقنی عشقته وااا ن
      نادر امینی (امین)

      من از آنروز دیوانه لایعقل بشدم روی ماه توبدیدم سوی میخانه شدم تن وجان را برهیدم به فراموشی دل بشکستم دل خودرا سوی میخانه شدم بدر میخانه رسیدم همه دیدم مدهوش زخود وبیخودی اکنون برستم به نهانخانه شدم درنهانخانه نیافتم جز سرگشتگی روح وروان وزنهانخانه شتابان سوی بتخانه شدم چو نهانخانه و بتخانه ومیخانه همه بی روح بدیدم یکسره سوی ازل تاختم و سوخته هشیار شدم
      میر حسین سعیدی

      ما سر ز تن و دل ز جهان رسته و مستیم ااا بر زلف چلیپا دل خود بسته شکستیم ااا نزدیک دل شکسته شد منزل آن یار ااا در دل دل خود شکسته هستیم
      نادر امینی (امین)

      مستیم وزنیم دف چو دوعالم همه عشق است رقصیم وبنوشیم زقدح می که فرزانه عشقیم دیوانگی عبد همه پرتو ذات است یاهو کنیم برهنه گیتی چو دردانه عشقیم
      میر حسین سعیدی

      دیوانه ترین لایق دیوانه ی عشقیم ااا هویی به دل دف شده دردانه ی عشقیم

      کاربران اشتراک دار

      محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
      کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
      استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
      2