دبستانی ترین دوستان

گلوله
پشت گلوله
تکلیف آدم هاکه روشن است
هرچند بخت شان سیاه بود
تجسس
پشت تجسس
درب زمین شکسته است
هرچند پنجره های آسمان بسته بود
ثانیه
پشت ثانیه
سال 
پشت سال
آفتاب دارد خاکستر می شود
هرچند هنوز زمین  می لرزد
در - گیر ودار- دم وباز دم
 وامانده از شانه های افق
کز کرده در بغض زرد جنگل
 لب هایم را بو می کشند
و من هنوزگیج آن ام که
اشتر بوده ام یا  مارکس
دست هایم را باز کنم ؟
یا تصویر ذهنی ام را پر کنم از کویری دور دست ؟
 دیوار قلبم را سرک می کشند
ومن هنوز بلاتکلیف ام که
گل بهتر است 
یا گلدان
اما پوکه های مرفین ها را خوب می فهمم
حال و روز- ریز, ریز- خاکریزها را می دهند
وهوای گم کردن دبستانی ترین دوستان را از من می گیرد
مشت
پشت مشت
رد انگشتانی بر کاشی های شکسته
وجیغ سیفونی که می گیرد
انعکاس دیوار صدای فصل ها را درمن
آی چشم انتظاران بی چشم
سرشار از خواهش رفتنم
مصلوبم کنید... 

.

.

بداهه بغضی بود به دبستانی ترین دوستان که عمری ست بوی خاک می دهند