برفلاتی
که در ذهنِ سبزجنگلش
نوبت ِ درختی درمن زبانه میکشید
بسان دانه ایی
راست بدان ریشه که استواروپادرجای
سراز خاک سرد برکشد به مقصده انبوه
اینکان توانِ دیدن درمن هست
تا منظرحقیقتی واژگون را برنجابتِ تالابت
چوائیینِ آئینه یی بنگرم
برگستره یی که
روبه ائینِ تالاب وجنگل
وغربتِ مرغانِ مهاجرش
پا بلند نمودم
تا قدم
از خاطرِ بیتاب به ارزو بلندتر کنم
اینکان توان بودن و شدن
چوادراک حسی درمن هست
بی بندورها،هرچندقطره ایی باشد
تا بسان ان ترانه ایی
که صبحِ سپید برجنگلِ پیر می سرود
سایه ای گَردم
بیدریغ چوشعری
برجبرِسوزانِ حاضرانش
اری
تعلقسرا را
ارادتی زِدیرباز چنین مایه توان بود
بر گستره ایی که عشق رنگِ خدا
وایه ، ایه، فراقی
ازگلوفشردِ انسانی زان گونه واله
تراوشی بیتاب مینمود -
بسی شیواتر
اه
دراین رِقَت ورنگ پریدگی
دراین غلظط ِ جنگ دریدگی
برگریبانِ جنگل و تالاب
کزآسنانِ ، ا نسان و آن رویای .. چون نبات
بر حقیقتِ پویا ..اما تلخِ این فلات
هماره
تقارنِ دردِ بیتاب درون ،
زان رسوای برون بود و هست
که چندان رسواگرتری
یکی چون تندری
بربی حاصل این سترون ونقصان ...
عیان سراید
قصیدۀ غربت سوزِ
دانه تا انسان