دختــرِ بــارانِ پایــیزی! ســلام، ای نازنــــین
عَیـنِ همــراهِ یه قـاف و در کـنارِ حرفِ شـین
این غزل بار سفر بسته ست، با او می روی؟
از سه راهِ صـوفیِ شیــراز، تـا دیـوار چیـــن
خود به خود زل می زند تا بشکفد روی تو را
چـشم تا جایی که دارد بُـــرد در ایران زمیــن
آن دو چشم قهوه ای، پنــد و نصیحت کردنـت
چیــنِ خطِ خنـــده و لحـــن صدایـی دلنشیــــن
نقــشِ گـل رویِ حریـرِ روسریِ طوســی ات
بــرقِ مـــرواریدیِ دنــدانِ نیـــــش و آخـرین
گونه ای همرنگِ آتــش، در هلالِ صــورتت
شرط می بنــدم کسی هــرگز ندیده این چنـین
صفحه های تک تک آن روزها نقشِ گل است
شاخه هایِ مــریم و میــنا و یـــاس و یاســمین
عیـــن روز اول و درس و کـــلاس و صندلی
روز و ماه هایی که شد همـجنسِ روز اولیــن
لحظه هایی که گذشتیم پشت ویترین های شهر
دست در دست هم و شانه به شانه تا پسیـــــن
طعــــمِ تلــــخِ قهــوه و مــیزِ کنــارِ پنـــجره
ساعتِ هفتِ غروب و... زندگی یعنی همین!
سطرِ آخر، آن که همرنگش ندیدم در زمیــن
جنسِ ماهش مهر،آن هم، روزِ قبل از هفتمین