اعجاز هستی

    اعجاز هستی گربه تاوان وصالش میر د این ن احساس نابم حاضرم که دوری از یارم دهد عمری عذابم گر میان عشق و وصلت جبرِ انتخاب باشد شک ندارم که همیشه عشق باشد انتخابم حاضرم از ابر چشمم جای اشکم خون ببارد یا که تا پایان عمرم از غم دوری نخوابم لیک این احساس زیبا همچنان با من بماند و به پهنای دل من عشق گردد آفتابم عشق،این احساس زیبا جوهرهستی من گشت گشته مرهون وجودش اشتیاق بی نصابم گرکه این نور الهی دیده قلب من سزاوار دائما کوشم به حفظش باز تا لایق بیابم گرچه زخمِ دل شکفته از وجود عشق گردد گرچه پایانی نیابد گریه های بی حسابم لیک غیرعشق جام قلبم از چیزی نشد پُر جان فشانی بهر این حس را نباشد اجتنابم عشق، ای اعجاز هستی،ای دلیل زندگانی توبمان همواره بامن مثل تصویری به قابم تا کنم ارزانی تو لحظه های ناب عمرم تو شوی شمع وجودم ،من به طوافت بتابم نیست عصیانی «نوا» را بهرحکم عشق هرگز گر بخواند سوی مردن با همه عزم و شتابم