دشنه بیداد زمان

این عشق به آب و گلم آمیختنی نیست
این باده به جام دل من ریختنی نیست
جسم من و آغوش تو؟ بازاین چه خیال است
مهر من و قهرت به هم آمیختنی نیست
این شعله افروخته در سینه چه سازد
با حس لطیفی که برانگیختنی نیست
این بند که دست فلک افکنده به پایم
افسوس که بر گردنم آویختنی نیست!
پیداست به سقف فلک از کوکب بختم
جز بر سرم این سقف گران ریختنی نیست
تا دشنه بیداد زمان تشنه خون است
مجروح تر از پیکر تاریخ تنی نیست
دست از دل دیوانه بدارید که دیگر
این عشق به آب و گلم آمیختنی نیست