پیوند گسستیم

تا عشق تو جوشید ز شعر و سخن من
پوشید فلک جامه محنت به تن من
جز لاله آغشته به خون هیچ نبینی
چون غنچه اگر چاک زنی پیرهن من
افسوس که در باغ خزان دیده عمرم
بازیچه هر خار و خسی شد چمن من
دل در قفس سینه دگر تاب ندارد
فریاد از این طوطی دور از وطن من
باشد که به رویم فلک آغوش گشاید
بر دوش زمین بار گران بود تن من
پیوند گسستیم و چه بیهوده گسستیم
این را بنویسید شما بر کفن من
امید که مهر تو بجوشد ز وجودم
روزی که زمین چنگ زند بر بدن من