طوبای محبت

بار دگر شب بر زمین ها سایه گسترد
آرام شد غوغای این دنیای پردرد
چون پاسی از شب رفت چشمم گشت بیدار
جان در عبادت گوهر تسبیح پرورد
سجاده و تسبیح و مهرت همدمم شد
داغ غم تو در دل غمدیده گل کرد
یادت شکفت و همچو طوبای محبت
از روضه خلد شهادت سربرآورد
کی ذکر شد نام تو بی توفان چشمم
کی کوره دل شد زداغ یاد تو سرد
در اوج شرمم تازه شد امید ایمان
کز نام تو دل خون شد و لرزید از درد
تو برکت پیوند پاک شفع و وتری
یک جلوه ات کون و مکان را محو خود کرد
مهدی جهان از فیض سبحان در سحرگاه

از شوق بر آیات فجر اقرار آورد

 غبار دستگاه حسینی
مهدی رستگاری
هشتم  اسفند  یکهزار و سیصد و نو د و دو  شمسی