سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

اعضای آنلاین

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

سه شنبه 16 ارديبهشت 1404
    10 ذو القعدة 1446
      Tuesday 6 May 2025

        حمایت از شعرناب

        شعرناب

        با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

        بخشندگی را از گل بیاموز؛ زیرا حتی ته كفشی را كه لگدمالش می كند خوشبو می سازد.اونوره دو بالزاك

        سه شنبه ۱۶ ارديبهشت

        مقیم دیر مغان

        شعری از

        مهدی رستگاری

         از دفتر روزگاران نوع شعر مسمط
        ارسال شده در تاریخ ۲ هفته پیش شماره ثبت ۱۳۷۰۲۶
          بازدید : ۲۴   |    نظرات : ۰
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر مهدی رستگاری

        #مسمط- شماره ۱۶
         
        بسمه اللطیف
        دل تنگ
        تضمین غزل شماره ۳۹۲ دیوان حافظ شیرازی
         
         ۱
         چون غنچه کرد قصد جامه به خود دریدن
        می‌گفت هاتف غیب از لذت رهیدن
        در نزد آنکه دارد چشمی برای دیدن
        《دانی که چیست دولت؟ دیدار یار دیدن
        در کوی او گدایی بر خسروی گزیدن》
        ۲
        هرچند بسته ما را ابعاد بسته تن
        از روح ما گرفته است این خاک تیره دامن
        بشنو غریو فریاد از قلب خسته من
        《از جان طمع بریدن آسان بود ولیکن
        از دوستان جانی مشکل توان بریدن》
        ۳
        بر پا شده به هرسو طبل و نقاره جنگ
        بر قلب مردم ما دلشوره می زند چنگ
        پیش از بلا به بانگ آن یار نیک آهنگ
        《خواهم شدن به بستان چون غنچه با دلِ تنگ
        وآن جا به نیک‌نامی پیراهنی دریدن》
        ۴
        آگاه باش ای دل در موسم شکفتن
        در رازخانه گل باشد حرام خفتن
        باید به مهر کوشید بر گفتن و شنفتن
        《گه چون نسیم با گل راز نهفته گفتن
        گه سِر عشق‌بازی از بلبلان شنیدن》
        ۵
        در آینه عیان شد بر مردمان بیدار
        آشوب روز روشن را می کند شبی تار
        اینک به عیش کوش و در روزگار غدار
        《بوسیدن لب یار اول ز دست مگذار
        کآخر ملول گردی از دست و لب گزیدن》
        ۶
        در این سفر که مانده پای رونده در گل
        گر چه شده است سنگین رنج زمانه بر دل
        ای دوست از محبت هرگز مباش غافل
        《فرصت شمار صحبت کز این دوراهه منزل
        چون بگذریم دیگر نتوان به هم رسیدن》
        ۷
        مهدی جناب حافظ در روزگار بلوا
        آزرده بود از اوضاع بی ثبات دنیا
        می کرد ختم شعر و می گفت این دعا را
        《گویی برفت حافظ از یاد شاه‌یحیی
        یا رب به یادش آور درویش پروریدن》
         
        #مهدی_رستگاری
        بیست و یکم فروردین سال یکهزار و چهارصد و چهار خورشیدی
        دهم آوریل ۲۰۲۵ میلادی
         
         
        دفتر شعر روزگاران
         
              ‌༺‌‌‌࿐•◍•✿ฺ🦋✿ฺ•◍•࿐༻‌
        ۱۲۳۳
        ۰
        اشتراک گذاری این شعر
        ۱ شاعر این شعر را خوانده اند

        مهدی رستگاری

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        محمد باقر انصاری دزفولی محمد باقر انصاری دزفولی
        ۹ ساعت پیش         سیاوش آزاد سیاوش آزاد
        ۱۳ ساعت پیش         وحید سلیمی بنی وحید سلیمی بنی
        دیروز         زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس) زهرا حکیمی بافقی (الهه ی احساس)
        ۲ روز پیش         سیاوش آزاد سیاوش آزاد
        ۴ روز پیش         طاهره حسین زاده (کوهواره) طاهره حسین زاده (کوهواره)
        ۴ روز پیش         جمیله عجم(بانوی واژه ها) جمیله عجم(بانوی واژه ها)
        ۴ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        ساسان نجفی(سراب)

        لحظه ها رو دریاب پشت شیشه برف می بارد اا در سکوت سینه ام دستی دانه ی اندوه می کارد
        طاهره حسین زاده (کوهواره)

        دل و جان فدای آن دوست که ز هجرش آتشم روست ااا که بسان آه دجله غمی از فرات در اوست ااا سلامم استادبانو نسترن خانم جان بله الحمدلله علی کل حال
        سیده نسترن طالب زاده

        م ای رستخیز ناگهان ااا ای رحمت بیمنتها ااا ای اتش افروخته ااا در بیشه ی اندیشه ها ااا درودتان استادبانوی جان سرکار خانم دکتر کوهواره ااا بی برقی به از بی ابیست و اینها خیلی بهتر از زلزله میباشند
        ساسان نجفی(سراب)

        یاد ایامی که در گلشن فغانی داشتم اا در میان لاله و گل آشیانی داشتم
        طاهره حسین زاده (کوهواره)

        من و بی برقی بی هم نفسی ااا جاده ای سوی همه دلواپَسی ااا من و تنهایی و غربت و جنون ااا من و آگاهی از هر چه بی کسی ااا بداهه ی

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        1