فابیل و لوزا

مانده در سيل نظر

 يك دختر بي  سرپرست

واليدَينش رفته اند ، هر يك   به يك سوداي پست

دخترك قبل از بلوغ دریافت با تابِ تَنَش

ميتواند گُل بكارد ، در كويرِ دامنش 

مجلس از بوي عرق، مستِ شبي ديوانه بود

او گمانش در عروسك بازيِ همخانه بود !

كرده بودندش بزَك همچون پريِ قصه ها

خوانده بودند شب برايش آخرِ افسانه را !

در بلوغي ناگهاني  

 ذهنِ روياها شِكَست

صبح ،  جهانِ تازه اي در پيش روي او نشست

...

آدم و حوا  كنون از دختر خود بي خَبر

بينِ هابيل است و قابيل

 او  هر شب در به در

ما از آبایِ خود آباديِ خود را باختيم