پدر

پــــــدرم آدم خوبـــــــي است صداقت دارد
نه به من بلكه به هـــــــــم نوع عنايت دارد
ته خوبي است و جــــز خــــوب نبايد ناميد
خوبي هـــــــر كـــــــه به جز او نهايت دارد
شك ندارم كه اگــــــر بــــــود پيمـبر ميشد
در زمان هاي قديــــــم بس كه لياقت دارد
چهره اش گرچه كه زخمـــــي است ولـي
روح او چـــــون پريـــان بـــــــاز لطافـت دارد
كاش ميشد بنشينم به تماشـا همـه عمر
پـــــدرم بـــا پريـــــان وجــــه شباهت دارد
دوستي بين من و او دوستي با آب است
دل مـــن بـــا خود دريــــا رفــاقـــــــت دارد
ناخدا نيست ولــــــي عرشه ي دنـيايـم را
مي دهم دست پـــــدر تا كه هدايــت دارد
دوسـت دارم بنشينـــــــم به كنــــــارت بابا
همنـشيني با تـــــو بسيـــار ســعادت دارد
پــــــــدرم ناخلفي كـــــــرده و خـود آگاهم
بگـــــــذر از پسرت تـــــــا كــــه انـابت دارد
بپذيــر اين غزلــــم را كه به همراه خـودش
بيت تــــــا بيت هـــــزار عشق برايـت دارد
دوستــان ايــن غـــزل و شعــر مرا دريـابيد
كــــــه پـــــــدر روز جزا حق شفاعـت دارد