تصویر جاودانه

تو جاودانه ترين تصوير به ياد گمشده قابم
فداي چشم غزل سازت نبوغ این غزل نابم
چه کودکانه به دنبالت نشسته ام به غزل زاري
به این بهانه که آغوشت اگر نبود نمی خوابم
به جستجوي همان هايم که نيمه راه رها کردند
تمام گمشده هايم را در آستان تو میي ابم
اگرچه برکه دلتنگم نمی زند نم باراني
به قيمت عطشت اما در این کوير که سيرابم
به بستر تو سرازيرم جدا شدم شبي از دريا
هوس هميشه مقدس باد اگرچه برد به مردابم
کنايه هاي سفر دارند مسافرند چشمانت
شبيه لحظه دلتنگي چقدر پيش تو بي تابم
تو پرده هاي کدورت را بزن کنار و تماشا کن
فروغ این هيجان از توست تو نيستي که نمی تابم