گامهایی جنس تیرآهن

شقایقها

چه بی پروا...به خاک سرخ رقصیدند

چه زیبا رنگ رویا را

به خواب خویش بخشیدند

به روز روشن ِ وحشت، چه زیبا ترس را کشتند...

چه رنگارنگ و رویایی

سوار بال اسب نور تا سقف زمان ، زیبا خرامیدند و کوچیدند...

و ما در انتظاری رنگ  پوسیدن

تمام باغها را خواب می بینیم

تمام رنگها را برگ می خوانیم

تمام دردها را خوب می فهمیم...

عجب قربانیان ساده ای هستیم!

و در تاریکی مطلق...

چه ناوارد ... ولی با گامهایی جنس تیرآهن!

همه شب را به سوی صبح می رقصیم و می رقصیم و می رقصیم...