مرثیه ای برای مادر علیه الرحمه

غزل رفتن تو عمر مرا زایل کرد
خون دل ریخته و قافیه را مشکل کرد

در فراق تو بجز گریه به دادم نرسید
رفتنت خنده منرا به درک واصل کرد

آن طرف فاصله بود و این طرف خاطره بود
در میان عقل نگنجید و جنون منزل کرد

نام تو بردم و گفتند که شاعر شده ام
لطف یاد تو نظر بر من ناقابل کرد

دل من از هوس روی تو لبریز که شد
وحی چشمان تو آیات غزل نازل کرد

شعر مجنون من از قطعه لیلایی تو
شمس تو مثنوی عمر را کامل کرد

آتش هجر تو در سوز جگر کرد اثر
مشعلی گشت که این مرثیه را حاصل کرد

آخرین مصرع من بود که مرگ تو سرود
رحلتت نام و امضای مرا باطل کرد