سایت شعرناب محیطی صمیمی و ادبی برای شاعران جوان و معاصر - نقد شعر- ویراستاری شعر - فروش شعر و ترانه اشعار خود را با هزاران شاعر به اشتراک بگذارید

منو کاربری


عضویت در شعرناب
درخواست رمز جدید

معرفی شاعران معاصر

انتشار ویژه ناب

♪♫ صدای شاعران ♪♫

پر نشاط ترین اشعار

حمایت از شعرناب

شعرناب

با قرار دادن کد زير در سايت و يا وبلاگ خود از شعر ناب حمايت نمایید.

کانال تلگرام شعرناب

تقویم روز

چهارشنبه 28 آذر 1403
    18 جمادى الثانية 1446
      Wednesday 18 Dec 2024
        مقام معظم رهبری سید علی خامنه ای و انقلاب مردمی و جمهوری اسلامی ایران خط قرمز ماست. اری اینجا سایت ادبی شعرناب است مقدمتان گلباران..

        چهارشنبه ۲۸ آذر

        کمال ِ بندگی

        شعری از

        داود احمدی( باقی )

         از دفتر دفتر باقی نوع شعر مثنوی
        ارسال شده در تاریخ پنجشنبه ۲۹ خرداد ۱۳۹۳ ۲۲:۴۵ شماره ثبت ۲۷۳۷۳
          بازدید : ۵۷۶   |    نظرات : ۲۴
        رنگ شــعــر
        رنگ زمینه
        دفاتر شعر داود احمدی( باقی )
        آخرین اشعار ناب داود احمدی( باقی )

        قصه ای دیگر برایت من همی آرَم ز نو
        بهتر از اینها شنیدی ، لیک این را هم شنو
        عارفی نیمه شبی مشغول حمد و بندگی
        رو به درگاه کریمش کرده با شرمندگی
        گفت یا رب ، بهترین بنده تو را امشب که بود
        با چه احوالی ، چه طاعاتی همی بر تو نمود؟
        خواهم امشب برملا سازی به من آن بنده ات
        آن کدامین بنده ات ، امشب نشد شرمنده ات
        خواهم احوالش بدانم ، پی برم بر حال او
        رهنمایم گشته شاید ، شور و حال و قال او
        کیست آنکو صاحب دولت شده در پیش تو؟
        وی چگونه صاحب عزت شده در پیش تو؟
        با چه اعمال و چه کرداری شده صاحب کمال؟
        جان خاکی را چه سان آورده با حُسن و جمال؟
        من که عمری بر درت سجده نمودم دائما
        دارم امیّد ، آنکه احوالش نمایی برملا
        ناگهان از بی خودی عارف ز جای خود بخاست
        نیک بشنو تا خدایش بر چه راهی رهنماست
        می شود بی اختیار و می رود بیرون شهر
        تا ببیند برترین انسان و هم مجنون دهر
        چون ز گورستان شهر او می گذشت آن دم شنید
        قیل و قالی او ، از آن سمت دگر ، سویش دوید
        دید عارف مطربی با شور و حال و پر ز جوش
        چون شرابی اربعین آورده و دارد خروش
        در شبی تاریک و دور از چشم هر نظّاره گر
        عرضه آورده خدا را ، او دلی معنا نگر
        می نوازد تار خود را و به سوی آسمان
        بانگ و آوازی برآورده که می خیزد ز جان
        آنچنان در بزم خود سر گشته و هم واله است
        غرقه در اشعار خویش است و بسی پر ناله است
        آنچنان بر تار خود چنگ آورَد گویی که وی
        مست و مجنون آمده ، سرگشته از امداد مِی
        پیش رو دشتی سیاه و آسمان ِ شب ، سیاه
        از نگاه مرد عارف کار وی ، بودی تباه
        در کناری ماند آن احوال وی را می بدید
        ورد مطرب را سراسر ، یک به یک آنجا شنید
        تا سحر آن مرد مطرب یکسره بر کار بود
        جان عارف زانتظارش در تب و آزار بود
        اندر آخر گفت مطرب باز هم شرمنده ایم
        بگذر از کوتاهی ما ، زآنچه با تو کرده ایم
        این فقط آید ز ما بهر تو ای بهتر ز جان
        این پذیرا باش از ما ، ای تو واقف بر نهان
        چون فلق از راه آمد ، مرد مطرب توبه کرد
        ساز بر دستش گرفته ، رو به سوی خانه کرد
        پیش آمد عارف و پرسید ای نیکو سرشت
        آن چه فالی بود دیشب ، تا خدا بر ما نبشت؟
        من که شاهد بودم اینجا ، یکّه بودی تو به دشت
        مستمع اینجا ندیدم تا که بر کارت گذشت
        از چه این احوال آمد؟ازچه من حاضر شدم؟
        آن چه بزمی بود دیشب ، تا بدان ناظر شدم؟
        اندکی باید تأمل ، تا که توضیحم دهی
        بروقوف از کرده خود ، بلکه توفیقم دهی
        گفت مطرب ، بود عمری کار من خنیا گری
        از برای شادی مردم همی غوغا گری
        جمله ی مردم ز ساز من همی لذت بکرد
        هم به یاری صدایم خلق بس عشرت بکرد
        دوش با خود گفتم امشب رو به درگاه خدا
        می نوازم ساز خود را و بخوانم خوش صدا
        یک شبی باید خدا هم تا شود مهمان ما
        جان او محظوظ آید از صفای جان ما
        گفتم امشب تا سحر خوش خوانم و شادی بر او
        عرضه دارم تا بدینگونه بیابم آبرو
        او که اینگونه به ما لطفش چو باران می رسد
        نور امیّدش به عفوم ، بر دل و جان می رسد
        نا سپاسی من است اینک همی بی درد و عار
        غافل از شکرش همی مشغول می باشم به کار
        میزبانش بودم و دیشب بشد مهمان ما
        تا که شرط بندگی در حق او آرم به جا
        مرد مطرب زین سبب آن بهترین ِ بنده گشت
        تا که بر کسب رضایش، جاهد و پوینده گشت
        آن تمام استطاعت را به کار آورده بود
        یک شبی را، مُزد دنیا را ز خاطر برده بود
        همّ غمّ اش تا سحر تحصیل حبّ او شدی
        اندر آن شب بهر خدمت بر خدا حاضر بُدی
        با تمام استطاعت در کمال بندگی
        در رضای یار کوشیدی به صد شرمندگی
        این همه گفتم که تا شرط رضایش آوری
        وز رضایش پرگُنه جان ات سوی ساحل بری
        ...................................................
        فلق : سرخی آسمان در هنگام طلوع
        توبه کرد: در اینجا یعنی از کار خود دست کشید
        ۱
        اشتراک گذاری این شعر
        ۱۳ شاعر این شعر را خوانده اند

        داود احمدی( باقی )

         ،

        صفیه پاپی

         ،

        عباسعلی استکی(چشمه)

         ،

        شهناز کارگر

         ،

        فرید عباسی

         ،

        حسین احسانی فر(رهای لنگرودی)

         ،

        سید حاج فکری احمدی زاده(ملحق)

         ،

        محمد مير سليماني بافقي(باران)

         ،

        جواد مهرگان مجد

         ،

        فاطمه رها

         ،

        الهه انتظاری(شقايق)

         ،

        هدیه قادری( مهتاب)

         ،

        اله یار خادمیان(صادق)

        نقدها و نظرات
        تنها کابران عضو میتوانند نظر دهند.

        (متن های کوتاه و غیر مرتبط با نقد، با صلاحدید مدیران حذف خواهند شد)
        ارسال پیام خصوصی

        نقد و آموزش

        محمد شریف صادقی محمد شریف صادقی
        ۳ ساعت پیش         علی نظری سرمازه علی نظری سرمازه
        ۱۳ ساعت پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        دیروز         شاهزاده خانوم شاهزاده خانوم
        ۲ روز پیش         احمدی زاده(ملحق) احمدی زاده(ملحق)
        ۲ روز پیش         آرش حاتمی (تکروٍ تنها) آرش حاتمی (تکروٍ تنها)
        ۴ روز پیش         مهرداد مانا مهرداد مانا
        ۴ روز پیش

        نظرات

        مشاعره

        میر حسین سعیدی

        من خاک درش سنگین شعری که شود رنگین ااا بالا برود تا او مستم من آهنگین
        نادر امینی (امین)

        تورا دیدم که پله پله پله می آمدی ااا ناگهان دیدم چرا از پله ها اوج گرفتی گویی که اصلا نمیامدی ااا رفته بودی اینبار در افق محو شدی ولی نه اینکه محو شوی ااا پرواز کردی به بی نهایت ااا ای کاش جای تو بودم
        میر حسین سعیدی

        کار ما بالا سرودن بود و هست اا شعر ما یاد آور روز الست
        نادر امینی (امین)

        ای که بال وپرت ریخته در دامن خاک ااا دیگر نتوان راه بیابی به افق از این تن خاک
        میر حسین سعیدی

        یک بار بخندید و دلش رفت به بالا ااا بالاتر از جهان شد او سید و مولا

        کاربران اشتراک دار

        محل انتشار اشعار شاعران دارای اشتراک
        کلیه ی مطالب این سایت توسط کاربران ارسال می شود و انتشار در شعرناب مبنی بر تایید و یا رد مطالب از جانب مدیریت نیست .
        استفاده از مطالب به هر نحو با رضایت صاحب اثر و ذکر منبع بلامانع می باشد . تمام حقوق مادی و معنوی برای شعرناب محفوظ است.
        7