روزی که خدا داد ترا شکل و شمایل

روزی که خدا داد ترا شکل و شمایل
بی شک دل من هم بنمود او به تو مایل
بر هر روشی چنگ زنم بوکه زمانی
خوش وقت وصال تو مرا آید و نایل
گر بحر مرکب شود و کلک درختان
هرگز نتوان از تو نوشتن به رسایل
محجوبی و یکرنگی و آن صدق و صفایت
دیدم به تو من اینهمه یکجا ز اوایل
گویند که باشد که چنینش تو بگویی
گویم که در او هیچ ندیم ز رزایل
القصه از او هر چه بگویم نتوانم
یک نکته بگویم من از آن گنج فضایل
از بنده خموشی و سکوت آخر هر شعر
یک توصیه باشد به هر آن بندۀ قایل

 

مرتضی