بر لب درياي عشقت...

بر لب درياي عشقت تشنه مانديم و گذشت

اشكها در پاي اين دريا فشانديم و گذشت

سالها دل در بهار عشق تو پائيز بود

ما بهار و برگ را از خويش رانديم و گذشت

هركسي در دل نهالي مي نشاند پراميد

ما نهال رنج را در دل نشانديم و گذشت

مي تكاندي نام خود را از غبار نام ما

ما غبار خويش را از تو تكانديم و گذشت

ما غزلگويان به اين بُستان خلقت آمديم

در رثاي عشق عمري نوحه خوانديم و گذشت

كاروان شعر سرگردان ليلي مانده بود

ما غزل را با دلي مجنون رسانديم و گذشت

باز ِ غم بر بام دلها چرخ مي زد روز و شب

ما كبوترهاي خواهش را پرانديم و گذشت

تا سحر فرياد از جام خيالت مست بود

ما دل از اين عشق بي حاصل رهانديم و گذشت