اسطوره ی وفا

بر آتش آن گونه ی تبدار بگرییم

با عشق،عَلَم دست بگیریم چو عباس

بر قامت چون سرو علمدار بگرییم

از قافله ی ظلم،چو (حُر) رَخت ببندیم

با قافله ی عشق چه بسیار بگرییم

در ماتم هفتاد و دو پروانه بسوزیم

بر غربت آن خون خدا، زار بگرییم

آنجا که حماسه به لبِ نهر، رقم خورد

بر واقعه ی علقمه خونبار بگرییم

اسطوره ی تسلیم و وفا آب ننوشید

چون مشک بیا بر عطش یار بگرییم

تشنه نه بدان آب، به دیدار علی بود

بر شیر یلِ حیدر کرار بگرییم

با دُخت نبی باز سیه جامه بپوشیم

با دخت علی باز عزادار بگرییم

وقت است که سر در ره دلدار گذاریم

با هر دمِ این فاجعه صد بار بگرییم

آنجا که شنیدیم ( هل من ناصر ینصر...)

لبیک بگوییم و وفادار بگرییم