بیستونِ شعر

بعدِ تو زندگی حرامم باد!!

از تپش های قلب بیزارم!

اشک هایم حواله ی قدم ات

بعدِ تو تا همیشه تب دارم!

ماه من! از دلم خبر داری؟؟!

بعدِ تو بی بهانه می گیرد!

و طبیبان جواب کردنداش:

مُزمن است این خسوف... می میرد!

بعدِ تو حکم قطعیِ آوار

مثلِ یک تُنگِ پشتِ پا خورده!

قاب عکسی نشسته بر دیوار

آرزوهای بی صدا مُرده!

عشق من! کوچ کن!... برو!.. هستم،

پای عشقی که خالقِ من بود!

پای دردی که دوستش دارم!

پای مردی که فکرِ رفتن بود!!

پای مردی که شعر یادم داد

تا که این بغض ها تومور نشود!

دفتر خاطرات هر شب با

حرف های نگفته پُر نشود!

من قلم را به دست می گیرم

تیشه شاعری که عاشق شد!

سهمِ تو بیستونِ شعرِ من

سهمِ من ضربه های هق هق شد!!