هذیان در هذیان

هذیان در  هذیان

گفتمش  خود  بنمایم به تو شرمم بشود 

گفت بس کن  که تو  شرمنده ی شرمی بخدا

گفتم از مستی وشور وسخن از عشق نویس

گفت این کهنه قلم جوهر عمرش بسر آمد بخدا

گفتم این یوسف کنعان که ز وصفش صد و اندی سخن است

گفت کنعان و زلیخا به سیخی  و پشیزی نبرند   

گفتم این قصّه زلیلی و زمجنونی ما ورد زبان است چرا ؟

گفت لیلی که تو باشی!  خر عیسی چو مجنون تو  باشد

  چه غم است !

گفتم این پیر مغان ،دِیْر و فلان 

حافظ و سعدی که شدند شهره ی آفاق بگو؟

 گفت رَستَند بخدا ، چون که ندیدند ترا و نچشیدند مِیِ زَهْرِ ترا  

گفتم این خرقه پشمینه ی حافظ به که میراث رسید؟

گفت لابد به فلان خادم خوش خدمت و خوش رقص رسید!

گفتم این رستم وسهراب که افسانه دهرند بگو بسم الله !؟

گفت گُرز و تَبَرش ،یال و همه اسب گَرَش، داد و دهَشْ

 مفتِ چنگ همه ی مال خرش

گفتم این مور که دانه بکشد بهر زمستان سیاه 

 دانه اش ، جان شیرین و خوشش،  تو میازار دلش ؟!

 دانه ها سهم  که شد؟!  

گفت آنجا  که دوصد دِرهَم و دینار و ریال

سکّه اندوخته ازمال ومنال 

 رفته در جیب فلان حاتم طاغی بگمان

گفتم این دجله بیندازم و  نیکی بکنم 

 تا که بیابان بخرم بهر فروش

گفت ایزد زده بنگاه  رُتوش !

بهر وادی و بیابان بساز، اندازِ سانتی دوفلوس

گفتم این دانش برنا ، چه توانا وچه دانا ست بگو؟!

گفت  حالیا !! مرد کلّاش نمیرد هرگز 

 تا دوصد نسل ذکور و اَناثش بخورند و ببرند!!

گفتم این جوجه ی ما مرغ شد و سال شد و

خزان هم  بسر آمد بخدا ؟!

 تو شمارِش نکنی ؟!  

گفت هیهات و هیهات که صفرش به شماره نشود!!!!!!!!

طاغی=طاغوت /طغیان کننده

  ژیلا ۲۰۰۹  /۱۲/۱۴