دستان خود پیمانه کن

از برای موی من انگشت ها راشانه کن

قلب خویشت را برای قلب من میخانه کن

دوست دارم مست باشم با نگاهت نازنین

از برای مستی ام دستان خود پیمانه کن

آشنایم باش و با من مهربانی کن دلا

هر که در اطراف من باشد ز من بیگانه کن

گر زلیخایم شوی بخشم به تو جان و دلم

نام من از دل بخوان و یوسفت دیوانه کن

یار من باش و نجاتم ده از این دیوانگی

این دل بیچاره ام را عارف و فرزانه کن

آن دلت همچون صدف ما نیز همچون قطره ایم

در میان قلب خود این قلب را دردانه کن

ما به امید وصالت روز و شب را سر کنیم

روز و شب را سر مکن آن ترس را ویرانه کن

حال احسان گر نگارت پاسخی شایسته داد

شکر این نعمت نما و عاشقی مردانه کن

( احسان )