آرامگاه.....

به نام خداوند صدف

ای جان بمان پهلوی دل ، قلبم شکسته مهربان
دردی شبیه فلسفه  ،  پیچیده در پستوی  جان

چیزی شبیه خاطره ، هم نام تو ، هم نام عشق
کوچیده  از  این  پنجره   ،   برچیده  ماه  آسمان

باریده    بی  باور ترین   باران    ترس   و   انتقام
در گوشه ای  از  خلوت  تاریک  و  مشکوک  زمان

دستان من ، دامان تو ... ! فرصت بده لب وا کنم
تا   بشنوی  از  خنده ام  فریاد  زخمی  بی  امان

دیگر  تماشای  تن  پوسیده  از  غم کافی است
مدفون بکن این جسم  را  ،  حالا  میان  عاشقان!

پ.ن:

بی گناهی پای چوبه ی دار میخندید…

نمیدانست زمان ضرب و المثلها به پایان رسیده است..!

باز یا بسته چه فرقی میکند؟
پنجره زخم همیشگی _ دیوار است…